παραπλόμενος

-ένη, -ον, Α

(κατά τον Ησύχ.) «παραπλομένοισι

παροῡσι».

[ΕΤΥΜΟΛ. < παρ(α)-* + πλόμενος, επικ. συγκεκομμένος τ. μτχ. ενεστ. τού πέλομαι «κινούμαι, κατευθύνομαι»].